Páginas

martes, 10 de febrero de 2009

Amor platònic

És d'idiotes anar-se'n a dormir cada dia pensant en la mateixa persona? Existeix l'amor platònic, o simplement els diem així a les persones que hem estimat i amb les que no hem pogut estar? Quan et diuen que els temps passa i que el que sents també passarà, llavors, si veus que passen els mesos, els anys i tot continua igual, què has de pensar? Que ha de passar més temps?

Quan has conegut moltes persones a qui has estimat, però sempre et queda el record, fins i tot agradable, de la mateixa persona, és, doncs, aquesta el teu amor platònic?

4 comentarios:

Anónimo dijo...

Yo no he tenio deso, por eso toy buscando candidatas, (candidatos no, de nuevo lo siento nando, no es nada personal).

PD: No me obligues a tomarte como referencia ilegitima!

Rafi dijo...

Pobre Nando, xD

Pues yo también busco candidatos, (candidatas no, lo siento Carmen. aún que creo que no hay nada que sentir, xD)

Espero que lo inalcanzable se convierta en alcanzable.

Un beso!

Anónimo dijo...

Carmen, ves como buscar es lo más normal, mira que decir que el amor no se busca, donde se ha visto eso.

Tammy Suárez dijo...

Hay veces en que algo nos marca de manera sublime, a veces es un sitio, otras un aroma, un recuerdo, o una persona. Sea por lo que sea-que no todo es amor amor, también puede ser fraternal xD-, hay veces que una persona se queda grabada a fuego en nuestro interior, y yo creo que el motivo es que, consciente o inconscientemente, queremos mantenerla ahí para no olvidarla nunca. Sencillamente queremos poder sentir lo mismo cada vez que recordemos su nombre o su aroma, aunque a veces duela, sólo para poder decir que ese sentimiento sigue vivo, que nosotros seguimos vivos.



Dios que profunda que soy...


Muas(k)*